Od początku istnienia człowieka towarzyszyły mu różne wierzenia. Bardzo często to przekonania szły nierozerwalnie z przeczuciem życia wiecznego. W każdej religii i kulturze jednak nasze życie po śmierci przedstawia się inaczej.
Hinduizm
W kulturze indyjskiej panuje przekonanie o nieśmiertelności duszy – nazywanej przez wyznawców atman. Dusza człowieka nigdy nie umiera, a odradza się ona w nowym życiu. Cykl ten nazywany jest samsarą. W zależności od czynów człowieka odradza on się on jako szczęśliwiec lub nędzarz. Chociaż zdaniem niektórych nurtów hinduizmu, rzadko kiedy człowiek zostaje zdegradowany w istotę niższego rzędu.
Hindusi wierzą, że wszystko na świecie (w tym również przedmioty nieożywione) jest wynikiem postępowania w poprzednim wcieleniu. Celem duszy jest przerwanie cyklu samsary (inaczej zwaną reinkarnacją) i zbliżenie się do bóstwa zwanego Brahmanem.
Przerwanie wiecznego cyklu odradzania się jest możliwe poprzez praktykę miłości, zdobywania mądrości oraz bycia bezinteresownym.
Buddyzm
Zarówno buddyzm, jak i hinduizm mogą wydawać się zbliżone pod względem pragnień i przekonań. Istotną różnicą jest jednak to, że buddyzm odrzuca istnienie nieśmiertelnej duszy. Buddyści wierzą w reinkarnację, ale uważają, że dusza ta za każdym razem ulega pewnym zmianom. Można to porównać do płynącej rzeki w korycie. Woda ta, chociaż ciągle jest tą samą rzeką, to ta sama kropla wody nie przepłynie przez to samo miejsce więcej niż jeden raz.
Celem buddyzmu jest osiągnięcie nirwany. Polega ona na oświecenie i wygaśnięciu całego cierpienia. Stan ten uwalnia człowieka od ciągłego pasma narodzin i śmierci.
Główną różnicą między religiami Dalekiego Wschodu, a „religiami objawionymi” jest przekonanie w istnienie jednego Boga, od którego decyzji zależy nasze życie wieczne. Do tych religii należy najstarszy judaizm, następnie chrześcijaństwo oraz najmłodsza z religii, czyli islam.
Judaizm
W judaizmie panuje przekonanie o istnieniu wiecznej duszy. Nie ma jednak jasnego opisu raju. Wyznawcy judaizmu wierzą, że miejsce, w którym zbawiona dusza człowieka znajdzie ukojenie jest dobre, gdyż pochodzi ona od Boga. Nikt jednak nie wie, co dokładnie Bóg przygotował dla ludzi po śmierci.
Niektórzy rabini uznają istnienie Gehinnom, który pełni rolę czyśćca. Jest on tylko stanem przejściowym. W nim dusza zostaje oczyszczona z grzechów. Cały proces trwa nie więcej niż rok, po tym czasie każda dusza może zostać zbawiona. Inni wyznawcy judaizmu podkreślają również istnienie czegoś, co może przypominać reinkarnację – gilgul. Odradzająca się dusza jest jednak największą karą i dla wielu wyznawców czymś dużo gorszym niż Gehinnom.
Chrześcijaństwo
Religie chrześcijańskie bardzo mocno opierają się na możliwości zbawienia duszy. Ta jest możliwa w trakcie sądu, gdzie oceniana jest wiara i miłosierdzie człowieka. Jeśli żył on w zgodzie z wiarą i miłością wobec drugiego – zostanie zbawiony i dopuszczony do raju. Jeśli dusza musi nawrócić się ze swoich grzechów, trafia do czyśćca (taki pogląd panuje tylko w wyznaniu katolickim). Dopiero po oczyszczeniu może dostąpić zbawienia w niebie. Dusze tych, którzy całe życie czynili źle, kończą w piekle, z którego nie ma ratunku.
Piekło jest najgorszą formą cierpień cielesnych. Opisywana bardzo często jako nieskończone tortury. W wizji piekła bardzo często pokazany jest piekielny ogień palący dusze.
Zarówno prawosławni, jak i protestanci odrzucają doktrynę o istnieniu czyśćca. Te dwa odłamy religii wyznają wyłącznie istnienie nieba i piekła. Człowiek jest albo dobry i zasłużył na zbawienie, albo zły, gdzie jego karą będą wieczne męki.
Odrzucenie istnienia czyśćca przez religię prawosławną wynika z przekonania, że Bóg – jako Dobro – nie mógłby pozwolić duszy na cierpienie w czyśćcu.
W niektórych nurtach chrześcijańskich pojawia się nurt apokatastazy. Jest to odrodzenie wszystkiego w Jezusie Chrystusie. Jej efektem będzie także koniec piekła.
Islam
Muzułmanie wierzą, że ich uczynki zapisywanie są w dwóch księgach. W jednej notowane są ich dobre uczynki, w drugiej złe. Jeśli dusza człowieka zostanie zbawiona trafia on do ogrodu zwanego dżanna, jeśli potępiona za grzechy – do piekła. Aby człowiek mógł dostąpić zbawienia, musi spełniać przez całe swoje trzy warunki: wierzyć w Allaha, modlić się i czynić dobrze.
Koran dokładnie opisuje życie w wiecznym domu. Według wyznawców islamu raj jest miejscem, gdzie dusze nigdy nie śpią, a domy zbudowane są ze złota i pereł. Na mężczyzn czekają kobiety (hurysy), które będą im służyć i rodzić dzieci. Mężatki pozostaną przy swoich mężach, których poślubiły w życiu śmiertelnym. Samotne kobiety mają z kolei otrzymać dobrych mężów.
Każde z tych wyznań mówi o tym, że życie jest czymś więcej niż tylko przemijającym bytem. Nie licząc buddyzmu, to w każdym wyznaniu istnieje wiara w nieśmiertelność duszy. Ich los natomiast zależy od czynów w świecie doczesnym.